Teaming - 1€/month micro donations

De kalender voor 2025 ligt klaar!!
Voor de liefhebbers, ze zijn te bestellen :
https://stichtinghanna.nl/product/jaarkalender-2025/
(Deze foto staat ook op de kalender)

Even met jullie delen, een historisch moment voor Reggie(20jr) vastgelegd...
Weten jullie nog dat hij een tijdje geleden samen met vriend Tom bij ons kwam wonen?
Jarenlang moesten zij verplicht op straat zwerven (waren uit huis gezet).
Zeldzaam bang was het kereltje, in tegenstelling tot zijn maatje.

Zijn angst weer weggejaagd te worden kon hij lange tijd niet overwinnen.
Hij kroop ver weg als hij een geluid hoorde en was alleen op de nachtcamera zichtbaar.
Maar langzaam aan overwon hij zijn diepe angst.
Ontdekte dat ik niets vroeg aan hem, hij er mocht zijn en alleen maar eten bracht.
En dan uiteindelijk dit moment...

In alle rust blijft hij liggen op hun terras, terwijl ik eten breng.
Is het niet geweldig?
Zo trots op het oude baasje...

Een grote stap voor Reggie, hij blijft rustig zitten in het raamkozijn terwijl Hanna de deur opendoet voor Tom!

De lieverds zijn aangekomen bij Hanna! Mede dankzij jullie hulp We hopen dat Reggie en Tom heerlijk gaan genieten!❤️

https://www.facebook.com/dierentehuisdeachtstehemel/videos/1485019615383626

Allerliefste therapeut Levi
Het aandoenlijke 3-potige ventje is werkelijk een vredes-duif.
Hij stelt nieuwkomers op gemak, is er onenigheid gaat hij sussend erbij zitten en het mooiste is, het werkt!
Iedereen laat zijn liefde en goedheid over zich heenkomen.
En ik ben zo dankbaar dat hij in ons leven mocht komen...
En dat terwijl niemand hem wilde hebben in het asiel, als 3-poot en suikerpatient...
Inmiddels is zijn suikerziekte verdwenen én zijn pootje missen?
Niets belemmert hem om dolgelukkig te zijn.

Happy lazy newyearsday!
Moessie slaapt nog lekker bij na een rare nacht.
Lekker ingepakt tegen de verwarming met dat slechte weer, met zijn mooie hoofdje op een warme kruik.
Wij wensen iedereen alle goeds voor 2024, met veel 'Moessie'-momenten.

En ook afscheid nemen hoort erbij :-(
https://www.facebook.com/photo?fbid=730420022453645&set=a.621482913347357

Hieronder de tekst voor degene die niet op facebook zitten, ontroerend mooi geschreven door Hanna!

En weer een afscheid...
Onze 'stal-oudste' Stimpie(21.5 jr) is niet meer.
Een speciale ode aan een ongelooflijk blij, dapper ventje, die een onbeschrijfelijke leegte achter laat.

Liefste Stimpie,

je stoel is zo leeg.
Het aandenken wat ik bij je stoel heb geplaatst verplicht mij te aanvaarden dat je deze keer echt niet meer lijfelijk terug komt.
Jij, met je 1001 levens, die alles overwon, jij die altijd weer bleef lachen en pijlsnel uit elk dal kwam.
Jij, die zelfs op het laatst nog levensvreugde toonde, ondanks je lijfje, wat langzaam weg teerde.
Wat was je een speciaaltje Stimp...

Ruim 7 jaar geleden kwam je bij me.
Je had kans geëuthanaseerd te worden, dus sloot ik je in mijn armen.
Direct bleek wat een vrolijke, grappige snuiter je was.
Je hield van tabak, tanden poetsen en spelen met blaadjes in de tuin.
Je vond het heerlijk om bij mij in de badkamer te vertoeven, kijken naar wat ik deed.
Regelmatig kreeg ik kusjes van je, of ging je mijn haar kammen met je tongetje.
Eigenlijk vond je alles leuk!

De nieuwe locatie vond je ook direct het einde, lekker in de zon liggen in de serre en 1 keer per week het haar van je beste vriend(Sake, oud vrijwilliger) herstijlen.
Enthousiast ging je dan gekke bekkies trekken, wat had je een lol.
En wij ook Stimp!
Wat was je een heerlijk ventje!

Één keer per jaar moest je onder narcose geschoren worden.
Je had een hekel aan borstelen en verzorgde jezelf niet meer.
Later werd je daar te oud voor en mocht ik heel soms voorzichtig een klitje bij je weg scheren.
Alleen tijdens het eten en vooral niet te lang!
Je liet luidkeels horen wanneer ik moest stoppen.
Zo ontstond je prachtige coupe a la Stimp, zo kenmerkend voor je!

Zo'n ruim 4 jaar geleden bleek je lever niet goed meer te functioneren.
Je zou niet lang meer hebben.
Vanaf dat moment werd je extra in de watten gelegd, zoals elke terminale patiënt in de Achtste hemel.
En dat beviel je zo goed dat je het leven meer dan ooit omarmde.
Je leefde alsof elke dag je laatste kon zijn.
Je genoot van alles zo intens!
Eten stond ook op je bucketlist.
Hilarisch genoeg vroeg je dat minstens 20 keer per dag!
Zodra ik of iemand anders langs je stoel liep, meldde je dat je wat lekkers wilde.
En dat kreeg je.
Keer op keer op keer.
Wat was het al die keren een feestje Stimp, je zo te zien genieten.
Tot vorige week...

Opeens kreeg je je favoriete gastro-voer en rosbief niet meer weg.
Dankbaar schakelde je over op vloeibaar eten, maar je at zorgelijk te weinig.
Je fragiele lijfje had meer nodig...
Zichtbaar werd je zwakker, maar ook eigenlijk zo tevreden en dankbaar.
Voor mij begon het extra observeren wanneer ik een dierenarts in moest schakelen.
Wanneer het echt niet meer kon...
Zenuwslopend Stimp, maar jij was makkelijk te lezen.
Je stelde het uit en uit, zoals je altijd had gedaan.
Ondanks dat je lijfje op was.

Aan het einde van de week kon je erg diep slapen.
Soms zo diep, dat ik regelmatig met mijn hart in mijn keel je checkte.
Vrijdagavond nam ik je op schoot(foto).
Zachtjes spinde je tevreden.
Daarna nam ik je mee naar buiten, waar jij zelfs nog even de tuin in wilde!
Alleen je lijfje gaf op he Stimp...
Nog even rook je aan het gras en keek je met je mooie kijkers blij om je heen.
Daarna heb ik je op mijn schouder terug gebracht naar je mandje, waar je nog dankbaar een paar likjes nam van je snack.
En daarna viel je tevreden in een diepe slaap.
Deze keer voor altijd he Stimp...

Als het aan jou had gelegen had je voor altijd willen blijven in het aardse leven he ventje?
En Stimp, volgens mij is dat je gelukt.
Je zieltje is overal.
Op je stoel, in de tuin, in de serre.
In elke vezel van mijn lijf.
In ieders hart, die je zo lief had...

Dag liefste Stimp...

Ik speel verstoppertje, jullie zien mij niet!
Moessieeeee

https://stichtinghanna.nl/

Wonderopa Eelco.
Lang geleden kwam hij als bange boerderijkat, als langzitter in het asiel, terecht in de Achtste Hemel.
Hij leek getekend voor het leven, zoveel angst.
En nu dit...

Vol liefde, zelfvertrouwen en gekheid altijd in voor een knuffel.
En waar hij woont?
Al lang niet meer op stal maar lekker knus in huis.
Dichtbij mij.

Zo trots op het kereltje. ❤️

Waar alles om draait in het leven...
Intens houden van elkaar.
Elkaar nemen zoals we zijn, onvoorwaardelijk.
Én, genietmomenten creëren, elke dag weer, hoe dan ook.
Mijn grote vriend Moessie snapt dit, ondanks zijn lijfelijke tekortkomingen, als geen ander. ❤️

Lieve allemaal, ik deel met jullie de tekst uit de facebookpost welke gisteren is geplaatst, het helpt mij in het verwerken van het verdriet ❤️

Regelmatig zie ik jullie na een overlijden van een dier vragen hoe ik het volhou.
Deze keer is die emmer overstroomd.
Teveel tegelijkertijd, in combinatie met teveel belangrijke zaken eromheen, die ook aandacht vragen.
Nog niet gesproken over de dagelijkse werkzaamheden, de verzorging van de dieren, de patiënten die hun aandacht hoe dan ook verdienen en zonder uitzondering krijgen.
Het door moeten gaan en niet even stil kunnen staan bij mijn eigen verdriet brak me even op.
Ik weet van mezelf dat schrijven me helpt, dus schrijf ik jullie lieve mensen.
Ook helpt het mij een laatste ode te schrijven aan een overleden dier.
Mezelf dwingen deze emoties te uiten en vooral, even de tijd vrijmaken daarvoor.
Afgelopen weken zijn er 8 dieren overleden, waarvan 6 in de Achtste hemel en 2 in onze innercirkel.
Afgelopen week 2 euthanasies op 1 dag, waar geen seconde overbleef om het te verwerken.
Mijn hoofd ontplofte van alle gedachten, mijn hart verscheurd van het verdriet, mijn lijf fel protesterende, maar ik moest en wilde door.
Nu is het tijd om het een plekje te geven en mezelf te resetten.
Voor de dieren.
Voor jullie, die mij zoveel steunen.
Dankzij jullie kan ik juist doen waar ik goed in ben.
Dieren het allerbeste geven, hun bucketlist naleven, hen begeleiden in alle liefde, tot hun onoverkomelijke laatste moment.
Én, het daarna een plekje geven als ze zijn heen gegaan.
Mezelf vasthouden aan het geluk wat ze hebben gekend.
Hun geluk is voor mij belangrijker dan het verdriet van het gemis in mij.
Op mijn manier maakt me dat sterk en kan ik dit volhouden.
En ik weet, daardoor kan ik er iedere keer weer zijn voor ze.
Zoals het hoort.
Wilde dit even delen met jullie...
Liefste Jip,
Zeven jaar geleden mocht ik jou en je broer in mijn armen sluiten.
Jullie mama had jullie verstoten en ik mocht jullie mama zijn.
En wat was dat een genoegen Jip!
Jullie onbegrensde liefde en dankbaarheid, jullie geluk kon niet op.
En nee, jullie mochten van mij nooit meer weg.
Ik wilde niet dat jullie leven zou eindigen zoals al jullie broertjes.
Geen vroegtijdige dood in een vreselijk slachthuis, een uiteindelijk heengaan in rust en liefde.
Jullie mochten gelukkig oud worden, samen.
Samen jullie 1e verjaardag vieren (filmpje), met nog vele verjaardagen er achteraan.
Maar niet voor niets had jullie mama jullie afgestoten...
Jullie botten waren broos.
Je broer Jan heb ik daardoor een paar jaar geleden moeten laten gaan en afgelopen dinsdag jij liefste Jip.
Je lijf was op en je had er vrede mee.
Nooit zal ik je blik in je ogen vergeten lieve schat.
De meest dankbare en liefdevolle ogen, elke dag weer, zeven jaar lang.
Tot en met je laatste adem.
Dag lieve Jip, heb het fijn met je broer Jan.
Voor altijd samen.
Lieve lieve Mats,
Wat had ik je nog meer gegund...
Onlangs kwam je samen met je vriend Finn bij me wonen.
Door omstandigheden moesten jullie ouders afstand doen van jullie en we hebben even geprobeerd jullie elders te herplaatsen.
Uiteindelijk besloten we dat jullie toch in de Achtste hemel kwamen.
Mijn hemel Mats, wat ben ik blij dat ik mijn intuïtie volgde...
Voor jullie ras waren jullie stokoud, jij 12 en je vriend Finn zelfs al 15 jaar!
Jij had al zorgelijke ouderdomskwalen, wat mij o.a. de doorslag gaf.
De eerste dagen waren intens voor jullie, met name voor jou.
De nieuwe omgeving, een nieuwe mama, je angst had de overhand.
Finn was er snel klaar mee en besloot als een speer door te gaan met genieten.
Binnen een mum van tijd zat hij genietend in de grote groep en omhelsde zijn nieuwe geluk.
Jij daarentegen had meer tijd nodig.
Maar ook jij kwam los en ging je nieuwe leven omarmen.
Én, je opende je hart naar mij en liet je angst los.
Lieve, mooie grote reus, wat was ik daar dankbaar om!
Je uitjes in de grote groep vond je ook prachtig, maar je koos ervoor toch elke dag weer naar je veilige socialisatie-ruimte te gaan.
En dat was goed zo he jongen...
Alleen je lijf takelde te hard af.
Ik zag het gevecht in je, je wilde langer door, maar ik besloot i.o.m de dierenarts dat we voor jou moesten kiezen.
Afgelopen dinsdag, op de dag dat ook Jip heen ging, moest ik je loslaten.
En bijzonder genoeg, je had er vrede mee.
Extra dankbaar was je dat onze lieve dierenarts ons alleen liet dat laatste moment.
Spinnend ging je vredig heen, met je prachtige grote hoofd in mijn handen, in alle rust en liefde.
Rust zacht mooie lieve Mats.
Dankjewel voor je vertrouwen en liefde. ❤️

https://www.facebook.com/dierentehuisdeachtstehemel

Er staat vandaag een mooi verhaal over Sprookje op facebook, ik deel het hier ook met jullie! Fijne dag!

Hoi,kennen jullie mij nog?
Ik heette Spooky, maar mama Hanna noemt mij nu Sprookje.
Mijn leven voelt nu ook als een sprookje, ik kan het haast niet geloven hoe intens gelukkig ik nu ben.
En dat op mijn leeftijd...(ben de tel kwijt, maar volgens mij ben ik nu 16jr).
Ik kwam hier een tijdje geleden geleden wonen met mijn beste maatje, omdat onze ouder moest worden opgenomen.
Mijn maatje is al een tijdje overleden en ik vond alles zo eng.
Mijn hele leven was ik al bang aangelegd, vooral mensen vond ik spannend.
Mama Hanna gaf mij alle tijd en op een gegeven moment liet ik mij aaien, dat was best fijn!
Niet op mijn rug, want die was vervild en deed pijn.
Op een gegeven moment ging ze die weg scheren terwijl ik zat te eten en opeens voelde dat zo lekker!
Sindsdien mag ze me overal aaien en zelfs optillen!
Dat gaf mij meer zelfvertrouwen en was het begin van mijn droomleven.
Ik woon inmiddels in de grote groep en ik voel me zo thuis!
Ik geniet van de rust, lekker wandelen in de tuin en elke ochtend ga ik op ons terras zitten(foto)om te voelen dat mijn leven geen sprookje is, maar ik een sprookje ben.
Mama Hanna zegt iedere keer dat ze trots is op me.
Jullie ook?
Ik in ieder geval wél op mezelf.
Nou, ik ga weer verder met genieten, dag allemaal!

Tussen de wolken door toch een zonnestraal oppikken.
Tevreden Emma...

Maxie king (inmiddels bijna 35jr!) bij zijn pedicure, met behulp van hulpschaap Jessie

De kou brengt speciale vriendschappen tot stand...
'Stal-oudste' Stimp en Snoes zoeken elkaar op.
Bijzonder genoeg is vooral Stimp niet van de kattenvriendschappen en Snoes kan zich als een ware terrorist gedragen naar andere katten.
Stimp(bijna 19jr)is trouwens inmiddels 4 jr geleden als leverpatient terminaal verklaard, maar lijkt het eeuwige leven te hebben, zo trots op het ventje.
Snoes(ong 14jr) haar voorspelling was bij haar komst in de 8e Hemel ook niet best.
Op sterven na dood werd ze binnen gebracht.
Ze lag te sterven langs de weg.
Verzwakt en uitgedroogd, onder de wormen en vlooien en vocht in haar longen.
Inmiddels jaren verder en ze geniet van het leven.
Dat maakt dit plaatje nog specialer he?

Eet smakelijk namens Miley en Arnoud.
Nog even genieten van de laatste verse paardebloemen, straks weer over op kruiden.

Kijk nou toch...
Oma Sheba is gearriveerd!
Haar eerste pasjes door haar (tijdelijke) kamer.
Daar kan je toch alleen verliefd op worden?
Voor wie haar oproep hebben gemist:
https://www.facebook.com/551554418331975/posts/2302045346616198/

love is always good

Poessie kan niet in de grote groep (agressief naar andere katten toe). Ik bedacht dat hij misschien een klik kon krijgen met een konijn, dus zo kwam Charles in zijn leven.
Inmiddels zijn ze onafscheidelijk en grote vrienden.

Kijk hoe lief! Emma en Redje, heerlijk aan het genieten buiten in het zonnetje! En Red vindt het helemaal niet erg dat Emma hem als kussen gebruikt :-)